Μια επαρχία της Ευρώπης

Ποια η απόσταση μεταξύ πρωτεύουσας και επαρχίας; Το GPS δίνει τη μια μέτρηση. Υπάρχει και άλλη.Ενας πρεσβευτής -ο δικός μας στο Κίεβο- ευαγγελίζεται ότι όλα είναι καλά, η Ουκρανία είναι φιλοευρωπαϊκή και δεν κινδυνεύει από διάσπαση. Γνωστό ποίημα με στιχουργό την άχρωμη και άοσμη λαίδη Αστον.Στην επαρχία η Δούρου θέτει υποψηφιότητα για το Γκίνες μπουρδολογίας με την καινοτόμο θεωρία ότι οι αντιμνημονιακοί δήμαρχοι μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια (Σημ.: Δεν είναι γνωστόν αν στα αποδεικτικά στοιχεία του ντοκτορά της έχει περι­­­λάβει όλα τα γνωστά σκουπίδια στον κονιορτό των συνιστωσών).

Στα καφενεία της πρωτεύουσας συζητούν:

• Αν η Ρωσία χάσει την Ουκρανία θα είναι μια χώρα. Αν την κερδίσει μια αυτοκρατορία. Και μόνον μια αυτοκρατορία μπορεί ν' ανταγωνισθεί στη διεκδίκηση επενδύσεων (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, Τραινοσέ) άλλες αυτοκρα-τορίες π.χ. Γερμανία, Ιαπωνία.

• Αν στην Τουρκία οι, made in USA, light ισλαμιστές ανατρέψουν τον Ερντογάν ο νέος γεωπολιτικός χάρτης της Μ. Ανατολής θα διασφαλίσει το mare nostrum του Ομπάμα, η Τουρκία θα γίνει ο ενεργειακός κόμβος που ονειρευόταν η Αθήνα και η συνεργασία με το Ισραήλ μια ακόμη διεθνής συμφωνία που αχρηστεύθηκε πριν ακόμη εφαρμοστεί.

• Αν στην Αίγυπτο ο στρατηγός Αλ Σίσι αναδειχθεί Νασέρ Νο2, θα δικαιωθεί μία ακόμη ρήση του Τσόρτσιλ: «Οι Αμερικανοί τα σχεδιάζουν όλα σωστά αλλά στο τέλος κάνουν λάθος».

• Στη Λευκωσία αν το Κοινόν Ανα­κοι­­νωθέν μετεξελιχθεί σε συμφωνία η ιστορία των «χαμένων ευκαιριών» θα πρέπει να ξαναγραφεί από την ανάποδη.

Στα καφενεία της ευρωπαϊκής επαρχίας:

• Οι αγρότες παίζουν πρέφα με λουκούμι όταν δεν καβαλούν τα τρακτέρ για την ενιαύσιο επαναστατική γυμναστική στα μπλόκα.

• Το fb γεμίζει σχόλια με το βιογραφικό υποψηφίου δημάρχου που σεμνύνεται ότι χρημάτισε και συνοδός ανδρών (200 ευρώ το βράδυ, 500 η ολονυχτία...παρά 'γινε το κακό).

• Οι απολυμένες καθαρίστριες ξεφωνίζουν τους τροϊκανούς.

• Ο κομψεπίκομψος Τόμσεν επιμένει να μας δώσει νέο δάνειο σε συσκευασία μνημονίου, σαν την ταλαιπωρημένη μάνα που επιμένει να ποτίσει μουρουνόλαδο τον κανακάρη της.

Στην επαρχία της Αθήνας η ζωή τηρεί τις παραδόσεις: ένα σκάνδαλο, με η άνευ εισαγωγικών, πριν από κάθε εκλογή : Βρώμικο 89, Τσοχατζό­που­λος, λίστα Λαγκάρντ, off shore και τώρα οι ΜΚΟ . Δεν έχει σημασία αν όλοι τις ήξεραν, αν τόσοι πολλοί επωφελήθηκαν, αν σ' αυτούς τους πολλούς περιλαμβάνονται και προσωπικότητες της αριστεράς, της δεξιάς, των αγανακτισμένων, ακόμη και σημερινοί κατήγοροι των ΜΚΟ. Σημασία έχει να διατηρηθεί η παράδοση που θέλει παραμονή κάθε εκλογής κάποιος να ρίχνεται στα θηρία του σύγχρονου Coliseum.
Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει ν' απελπισθούμε; Λάθος. Η άρνηση μιας χώρας που από το '21 ζει με δανεικά και διεθνείς ελέγχους, με σχέδια Μάρσαλ και δόγματα Τρούμαν, η άρνησή της να πιει το μουρουνόλαδο του κ. Τόμσεν προσλαμβάνει τις διαστάσεις μιας νέας επανάστασης. Και δεν είναι μικρότερης σημασίας η πρωτοπορία του Καμίνη και των συν αυτώ δημάρχων να εκπορθήσουν τα κομματικά φέουδα.
Οι Βαστίλες χτίζονται για να τις γκρεμίζουν όχι οι αγανακτισμένοι, αλλά αυτοί που δεν εννοούν ν' απελπισθούν. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΗΣ