Αρωμα προβοκάτσιας στην τριπλή δολοφονία

ΚΟΥΡΔΙΚΟ Η γεωστρατηγική διαπλοκή Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας και Συρίας με τον αγώνα των Κούρδων για την απόκτηση πατρίδας και ποιοι θέλουν να δυναμιτίσουν την ειρηνική επίλυση του προβλήματος
 Του Τζεμίλ Τουράν-http://www.efsyn.gr
 Το σχέδιο πρέπει να ακολουθηθεί πιστά, μέχρι… δολοφονίας. Το μουσουλμανικό τόξο από Ιρακινούς, Ιρανούς και Σύριους σουνίτες πρέπει να εδραιωθεί. Τα βήματα του σχεδίου μελετημένα και ενίοτε στα… άκρα.

Με εντολή του πρωθυπουργού του Ιράκ Νουρί αλ Μαλικί σχηματίστηκε μια μεγάλη στρατιωτική μονάδα με το όνομα «Ντίζλε» η οποία θα επιχειρούσε στα σύνορα με κύρια αποστολή να εμποδίζονται Κούρδοι από την εμφυλιοπολεμική Συρία να περνούν στο Ιράκ. Η κίνηση αυτή δημιούργησε έντονες διαφωνίες μεταξύ Βαγδάτης και Ερμπίλ (πρωτεύουσα του Κουρδιστάν στο Ιράκ). Εκτός όμως από τους Κούρδους, και όλη η ιρακινή αντιπολίτευση διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτήν την αντισυνταγματική ενέργεια, κι αυτό γιατί διείδαν πως πίσω από αυτή τη στρατιωτική δύναμη κρύβονται τα φιλόδοξα σχέδια του ιρακινού πρωθυπουργού.

Σύμφωνα με το άρθρο 140 του ιρακινού συντάγματος έπρεπε ήδη να έχει γίνει δημοψήφισμα, από το 2005. Στο άρθρο αυτό αναφέρονται περιοχές που με εντολή του δικτάτορα Σαντάμ είχαν αποκοπεί από το βασικό κορμό του Κουρδιστάν-Ιράκ, στην πορεία έγινε ανταλλαγή πληθυσμού με αποτέλεσμα αυτές οι περιοχές να εμφανίζονται σαν αραβικές και τώρα οι Κούρδοι να τις διεκδικούν. Εκεί, λοιπόν, σ’ αυτά τα υπό αμφισβήτηση εδάφη ο Μαλικί έστειλε την «Ντίζλε».

Ο πρόεδρος του Κουρδιστάν-Βόρειο Ιράκ Μεσούτ Μπαρζανί, θεωρώντας αυτήν την κίνηση αιτία πολέμου έστειλε άρματα και 20.000 Κούρδους στρατιώτες να αντιμετωπίσουν αυτόν τον στρατό, πίσω από τον οποίο κρύβεται το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Μαλικί: η μονοκρατορία η δική του και η δύναμη του τόξου.

Οι διπλωματικές σχέσεις Βαγδάτης – Δαμασκού μέχρι και την υποτιθέμενη «αραβική άνοιξη», που στη Συρία έφτασε κυριολεκτικά ως αραβική καταιγίδα, δεν ήταν καθόλου καλές. Κι ενώ μαίνεται ο εμφύλιος μεταξύ των Σύρων, ο Μαλικί καιροσκοπικά ενεργώντας βλέπει ότι Ρωσία και Κίνα τάσσονται υπέρ του Άσαντ, οπότε παίρνει κι αυτός θέση υποστηρικτή – κίνηση που θα τον φέρει σε συμμαχικά σχέδια και με το Ιράν. Να σημειωθεί ότι το Ιράν είχε αρχίσει να επιθυμεί φιλικές σχέσεις με το Ιράκ από τη στιγμή που εγκατέλειψαν τα ιρακινά εδάφη οι Αμερικανοί.Ενωμένες οι τρεις χώρες Ιράκ, Συρία και Ιράν επιδιώκουν τη δημιουργία ενός σουνιτικού τόξου.

Στη Συρία άλλωστε ο εμφύλιος δεν γίνεται μόνο μεταξύ των καθεστωτικών του Ασαντ και της διαφόρων χρωμάτων και πολιτικών απόψεων αντιπολίτευσης, παρά γίνεται για το ποιος από τους δύο μουσουλμανικούς κλώνους –σιίτες, σουνίτες- θα αποκτήσει τον έλεγχο, την εξουσία στη χώρα. Θρησκευτικός και μόνο θρησκευτικός είναι ο πόλεμος στη Συρία που μετράει ήδη χιλιάδες νεκρούς.

Και αυτές οι θρησκευτικές συγκρούσεις δεν αφορούν μόνο την Συρία αλλά όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Κι όμως αυτός ο διχασμένος μουσουλμανικός κόσμος μπορεί και ενώνεται γροθιά όταν υπάρχουν κοινά συμφέροντα. Όπως για παράδειγμα η στάση τους απέναντι στο κουρδικό ζήτημα ή στο παλαιστινιακό.

Το Κουρδιστάν μοιρασμένο σε τέσσερα κράτη που ανά δύο είχαν διαφορετική θρησκευτική πεποίθηση –σε Τουρκία και Ιράκ κυβερνούσαν οι σουνίτες, σε Ιράν και Συρία οι σιίτες- είχε ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση – απαγόρευση κάθε ενέργειας ανεξαρτησίας. Όποια θρησκευτική απόχρωση κι αν πάρουν αυτά τα καθεστώτα, η υποδούλωση του Κουρδιστάν είναι δεδομένη.

Την ίδια στιγμή όμως στέκονται στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού και ζητούν την γρηγορότερη επίλυση του Παλαιστινιακού, όχι βεβαίως διότι πιστεύουν ότι κάθε λαός έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του, αλλά γιατί είναι κατά του Ισραήλ.

Στο Κουρδιστάν της Συρίας ζουν περισσότεροι από 3 εκατομμύρια Κούρδοι οι οποίοι κυριολεκτικά βασανίζονται εδώ και δεκαετίες από κάθε συριακό καθεστώς. Η κρατική βία είναι καθημερινότητα, απαγορεύονται όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και κόμματα και κάθε διεκδίκηση των Κούρδων πνίγεται στο αίμα. Στον εμφύλιο της Συρίας οι Κούρδοι δεν έχουν να πάρουν το μέρος κανενός παρά μόνο να ζητήσουν την απελευθέρωσή τους από τον ζυγό και την ανεξαρτησία τους.

Το ιρανικό ισλαμικό καθεστώς γνωρίζει ότι η καμπάνα χτυπάει και γι” αυτό μετά τη Συρία, οπότε υποστηρίζει το καθεστώς του Ασαντ, τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά. Έχει μάλιστα στείλει και παραστρατιωτικές ομάδες που απειλούν τις γειτονικές χώρες.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας του Βορείου Ιράκ, Μεσούτ Μπαρζανί, από την πρώτη στιγμή πήρε ξεκάθαρη θέση κατά του Ασαντ, υποστηρίζοντας τους Κούρδους της Συρίας. Δεν έμεινε απλώς στις δηλώσεις. Κάλεσε όλες τις κουρδικές οργανώσεις της Συρίας στο Ερμπίλ, ώστε από κει να δημιουργηθεί ένα εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι αντάρτες από τη Συρία εκπαιδεύτηκαν στον στρατό του Κουρδιστάν-Ιράκ.

Ο Μαλικί θεωρώντας ότι με τη θέση του υπέρ του Ασαντ έχει στο πλευρό του Συρία και Ιράν, και με δεδομένη την κοινή τους αντιμετώπιση στο κουρδικό, σκληραίνει τη στάση του απέναντι στο Βόρειο Ιράκ με απώτερο σκοπό να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του Ιράκ, έστω και με δικτατορία αν δεν εκλεγεί ξανά.

Η εκ νέου εκλογή του μπορεί και να κινδυνεύει διότι οι σιίτες που τον υποστήριξαν για την πρωθυπουργία του έχουν δυσαρεστηθεί από τις κινήσεις του. Από την άλλη οι σουνίτες του Ιράκ δεν τον ήθελαν ποτέ, γι’ αυτό και είναι καθημερινές οι διαμαρτυρίες τους εναντίον του. Ουσιαστικά ο Μαλικί μπορεί να βρήκε συμμάχους αλλά έχασε εντελώς την υποστήριξη από την ίδια του τη χώρα. Η Τουρκία επηρεάζεται άμεσα από αυτές τις κινήσεις των τριών γειτονικών της χωρών. Αλλά δείχνει αποφασισμένη να μην αλλάξει στάση. Από την αρχή του ξεσηκωμού στη Συρία ήταν κατά του Ασαντ, κάτι που επηρέασε τη σχέση της με το Ιράκ., τόσο που στη σύγκρουση μεταξύ Βαγδάτης και Ερμπίλ ο Ερντογάν υποστήριξε την κουρδική πρωτεύουσα!

Απίστευτη ενέργεια της τουρκικής διπλωματίας
 Να σημειωθεί ότι η Τουρκία θεωρεί ότι αυτή είναι η ηγετική χώρα των σουνιτών και μάλιστα μερικές δηλώσεις των πολιτικών της δημιουργούν την εντύπωση ότι η χώρα είναι έτοιμη για έναν καινούργιο «οθωμανισμό». Κι όμως διαχώρισε τη θέση της από τις σουνιτικές Συρία και Ιράν και απέσυρε την υποστήριξή της από τον Μαλικί του Ιράκ, κατηγορώντας τον μάλιστα ότι επιδιώκει να γίνει δικτάτορας. Ο Ιρακινός πρωθυπουργός πάλι κατηγορεί την Τουρκία ότι ανακατεύεται στην εσωτερική πολιτική της χώρας του.Ιράν και Τουρκία έχουν τις χειρότερες σχέσεις από ποτέ μετά την πυραυλική ασπίδα των Πάτριοτ που ζήτησε και πήρε από το ΝΑΤΟ η τουρκική κυβέρνηση.
Κι εδώ είναι που ξαναμπαίνει το κουρδικό στην πολιτική σκακιέρα. Ιράν και Συρία έχουν στην κατοχή τους από ένα κομμάτι του Κουρδιστάν, και το διατηρούν με τις πιο βίαιες μεθόδους και με δολοφονίες. Ιδιαίτερα στο Ιράν καθημερινά στήνονται για τους Κούρδους οι κρεμάλες – θανατώνονται 8 με 10 Κούρδοι αγωνιστές κάθε μέρα. Κι όμως αυτές οι δύο χώρες υποστηρίζουν την ένοπλη δραστηριότητα του ΡΚΚ, το οποίο με τη σειρά του αδιαφορεί για την καταπίεση και τις εκτελέσεις των αδερφών Κούρδων διότι μόνος εχθρός είναι η Τουρκία.

Το Ιράν και η Συρία υποδαυλίζουν το μίσος του ΡΚΚ για την Τουρκία και σαμποτάρουν την οποιαδήποτε προσπάθεια για ειρηνική επίλυση του Κουρδικού. Οι Κούρδοι βλέποντας τη λάθος πολιτική του ΡΚΚ και την αδιαφορία του για το κουρδικό αίμα που χύνεται στα καθεστώτα Αχμαντινεζάντ και Ασαντ, το έχουν απομονώσει από τις κουρδικές περιοχές και τις κουρδικές οργανώσεις.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό γίνονταν μυστικές συζητήσεις -που μετά τη συνάντηση του Οσλο δεν είναι πια μυστικές- με το ΡΚΚ και τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας. Η τελευταία συνάντηση ήταν του αρχηγού του ΜΙΤ, Χακάν Φιντάν, με τον Οτζαλάν, στο Ιμραλί, η οποία και είδε το φως της δημοσιότητας. Μετά από αυτό δύο Κούρδοι βουλευτές, οι Aysel Tuğluk και Ahmet Türk συνάντησαν τον Οτζαλάν.

Ακολούθησαν δηλώσεις των Τούρκων κυβερνώντων και του ίδιου του Ερντογάν που αναφέρονταν σε προσπάθειες ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού. Κυρίως οι δηλώσεις των Κούρδων βουλευτών, ότι ο Οτζαλάν στις συναντήσεις δεν ζήτησε κάτι που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση του Ερντογάν, δημιούργησαν ένα κλίμα αισιοδοξίας για την ειρηνική επίλυση του κουρδικού ζητήματος.

Πάντως το τουρκικό πολιτικό σύστημα έχει διχαστεί και η κοινή γνώμη είναι ακόμη σιωπηλός παρατηρητής. Αλλά είναι σίγουρο ότι το βαθύ τουρκικό κράτος και οι μυστικές υπηρεσίες διαφόρων χωρών , ειδικά των προαναφερόμενων σ’ αυτό το κείμενο, δεν θέλουν να βρεθεί καμιά λύση και κυρίως δεν θέλουν να σταματήσει ο πόλεμος.

Και καθώς οι συζητήσεις περί ανακωχής έχουν φτάσει τόσο κοντά, πολλοί είναι εκείνοι οι παρατηρητές που περιμένουν να εκδηλωθούν διάφορες προβοκάτσιες, όπως είχε συμβεί το 1993. Τότε ο Οτζαλάν είχε μονομερώς κηρύξει κατάπαυση του πυρός, αλλά στην περιοχή Μπίνγκολ σκοτώθηκαν 33 άοπλοι Τούρκοι στρατιώτες. Πολύ αργότερα οι Τούρκοι παραδέχτηκαν ότι ήταν μια δολοφονία που την οργάνωσε το βαθύ τουρκικό κράτος.

Μήπως η άγρια δολοφονία των τριών γυναικών, Σακίν Σανζίζ, Φιντάν Ντογάν, Λεϊλά Σουλεμέζ, μπορεί να συσχετιστεί με το 1993. Μήπως αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα θα είναι ο λόγος που οι σάλπιγγες του πολέμου δεν θα σιγήσουν;