Το
κοινοβουλευτικό μας σύστημα κρίνεται ως ανεπαρκές κύρια λόγω του σημαντικού
δημοκρατικού ελλείμματος του, δηλ. της αδυναμίας άσκησης κοινωνικού ελέγχου και
της απουσίας ουσιαστικής λαϊκής συμμετοχής .Η εδραίωση της πεποίθησης πως ο
λαός, η κοινωνία , οι πολλοί, δεν είναι σε θέση να παρέμβουν και να επηρεάσουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων-την διαδικασία παραγωγής πολιτικών -συνιστά κόλαφο
για το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Τούτο γιατί επιτρέπει σε έναν σημαντικό
παράγοντα να κυριαρχήσει, την κρατική-πολιτική γραφειοκρατία η οποία και
μαθηματικά οδηγεί πάντα τις κοινωνίες σε εκφυλισμό. Η διάβρωση του αξιακού μας
υπόβαθρου, η υποχώρηση της συλλογικότητας, η νάρκωση της κοινωνικής συνείδησης
αποτύπωση του πολιτικού αυτού εκφυλισμού. Παράγωγα δε αυτού η κοινωνική περιθωριοποίηση
και τα όσα αυτή επάγεται
Η καχεκτική
ελληνική πολιτική σκέψη αναλύει την σιωπή μέσα από τις γνωστές τις φόρμες. Άλλωστε
ως προμήνυμα της καταιγίδας-λαϊκής εξέγερσης- άλλοτε ως υποταγή στην μοίρα του,
μέσα από την απάθεια και την επιφυλακτική στάση Θα προκαλούσε έκπληξη αν οι
γνωστοί "αναλυτές-κοινωνοί" μπορούσαν να αποδεχτούν το αυτονόητο την
κοινωνική κόπωση μπροστά σε ότι λαμβάνει χώρα στο ελληνικό γίγνεσθαι
Μεγαλύτερης
έκτασης έκπληξη θα προκαλούσε ο εντοπισμός της ειδοποιού διαφοράς μεταξύ του
αγανακτισμένου πολίτη-εξεγερμένου πολίτη και του πολίτη που δεν εννοεί να
απελπιστεί σε πείσμα των καιρών. Φρόνιμο να επισημανθεί για μια ακόμα φορά πως
διαχρονικά οι Βαστίλλες τα σύμβολα της σκλαβιάς της υποταγής της αυθαιρεσίας
και της καταπίεσης μόνο από όσους δεν απελπίστηκαν καταργήθηκαν.Φρόνιμο είναι να επισημανθεί πως η Σιωπή αποτελεί τον προθάλαμο της πολιτικής ωρίμανσης.
Τα χαμηλού επίπεδου όμως δημοκρατικά αντανακλαστικά τους παγιδεύουν στον εκθειασμό/λοιδωρισμό πράξεων βίας,στον υπερτονισμό/απαξίωση των εντυπώσεων που αυτες προκαλούν με την σειρά τους ανάλογα με το στρατόπεδο που υπηρετεί η γραφή τους.
Γιατί η συνέπεια λόγου-πράξης, η συνέχεια στον χώρο και τον χρόνο άγνωστη παράμετρος σε αυτούς τους σαλτιμπάγκους.Ουκ ολίγες φορές έχουν συλληφθεί να γλύφουν εκεί που έφτυναν, να συνωστίζονται σε αυλές που καθύβριζαν, να προστρέχουν σε πρόσωπα που μέμφονταν και να αδυνατούν να εκφέρουν τα αυτονόητα όταν αυτά δεν συνάδουν με τας εντολάς των αφεντικών τους ,ημεδαπών-αλλοδαπών.
Κατά
συνέπεια κρίνεται αναγκαία η πολιτική ωρίμανση σε ατομικό επίπεδο και η μετατροπή της σε συλλογικότητα -μεθοδική συστηματική σε βάθος
χρόνου και όχι βίαιη-η οποία και θα οδηγήσει σε μια δημιουργική ανατροπή των
δεδομένων και σε ενεργοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας.
Η πορεία
αυτή δυστυχώς σκοντάφτει στα όσα ο ξένος παράγοντας έχει παράγει ως παράλληλες
δομές στον ελλαδικό χώρο, στο μοντέλο ανάπτυξης της κοινωνίας μας και στην
καχεκτικότητα της φυλής μας ως παρήχθη και αναπαρήχθη. Κατά συνέπεια η πολιτική
ωρίμανση έχει ιδεολογικό χρώμα και ας πασχίζουν κάποιοι νεόκοποι να την αποσπάσουν
από την ιστορικότητα της και να την εμφανίσουν ως ιδεολογικά και πολιτικά αποστειρωμένη
διαδικασία
