Αλήθειες και ανακρίβειες για την περίοδο 1941-1949

Ένα κείμενο του πατέρα μου:  
Κριτικάροντας το Δεξιό δωσιλογισμό και την πλαστογράφηση της ιστορίας που επιχειρεί το ΚΚΕ

Ένα ενδιαφέρον κείμενο το πατέρα μου δημοσιεύτηκε υπό τον τύπον επιστολής στην εφημερίδα «Πρώτη Σελίδα» του Κιλκίς με αφορμή τον βανδαλισμό (από ακροδεξιούς προφανώς) του αγάλματος ενός αντάρτη με την αφαίρεση της αφιερωματικής πινακίδας «Στον αντάρτη του «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ».  

Παράλληλα -με το θάρρος του αυτόπτη μάρτυρα- θίγει και το ζήτημα της φύσης του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας), που σήμερα αποτελεί ένα μέσο χειραγώγησης και πειθαναγκασμού από την νέα ηγεσία του ΚΚ, με την κάλυψη του ηλίθιου συνθήματος που εφηύραν οι πολιτικοί απόγονοι του Κολιγιάννη και του Φλωράκη:  «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε». Όλο αυτό πραγματοποιείται στο πλαίσιο της (ανιστόρητης και ύποπτης) επιστροφής στους στόχους της δεκαετίας του ’20 με σχήματα και λόγο που προκαλούν θυμηδία στους γνωρίζοντες την ιστορία της Ελλάδας. Σαφώς το εγχείρημα των νεοσταλινικών ηγετών εντάσσεται σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη εποχή αμηχανίας και πόλωσης που διέρχεται η νεοελληνική κοινωνία. Και έχει ως θύματα τα νέα παιδιά που αλλοτριώνονται αναζητώντας ένα σύστημα αλήθειας, που  το «ανακαλύπτουν» είτε στο ονειρικό παρελθόν που κατασκευάζουν οι πονηροί ηγέτες του ΚΚ, είτε στις εθνικιστικές ονειρώξεις που καλλιεργούν οι εγκληματίες νεοναζί της Χρυσής Αυγής, είτε οι νεοφιλελεύθεροι εξτρεμιστές της απόλυτης κυριαρχίας της αγοράς, είτε τα φρικιά που υλοποιούν το αντικαπιταλιστικό όνειρο με παιδιάστικους και απεχθείς χουλιγκανισμούς.

Παραθέτω το κείμενο στη συνέχεια:

Αλήθειες και ανακρίβειες για την περίοδο 1941-1949

Του Ανδρέα Αγτζίδη*
Διάβασα με πολλή προσοχή στην 3η Σελίδα (ΦΥΛΛΟ 1235/29-6-2017) και στο τέλος της πρώτης στήλης της έγκριτης εφημερίδας σας “ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ” το σχόλιο με τίτλο “και ταλαιπωρημένος και ανώνυμος”. Πιστεύω, πως αυτοί  που αφαιρούν την πινακίδα, την ταυτότητα του ταλαιπωρημένου αγάλματος να είναι και γνωστοί, ίσως και άγνωστοι. Οι οποίοι πιστεύουν με το “κοντό” το μυαλό τους, πως προσφέρουν προς την Πατρίδα “υψίστας υπηρεσίας”.
Οταν ακόμη, κύριε Διευθυντά, πρωτοείδα το άγαλμα στημένο στην πλατεία “Πάλμε”, απέναντι από τις δίδυμες αποθήκες, με την ταπεινή μου γνώμη, διεπίστωσα μια ιστορική ανακρίβεια.  Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, η μεγαλύτερη, η μαζικότερη, η λαϊκότερη αντιστασιακή οργάνωση και από τις πιο αξιόλογες και αξιόμαχες της Ευρώπης, εκάλυψε την κατοχική περίοδο Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων 1941-1944.

Ο αγώνας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ

Ο αγώνας τον οποίον διεξήγαγε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, η πολιτικη οργάνωση και το στρατιωτικό του σκέλος Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), κατά των κατοχικών δυνάμεων και των άθλιων ενόπλων ελληνόφωνων τμημάτων που συνεργάσθηκαν μαζί των. Με την ήττα των Δεκεμβριανών στις 12 Φεβρουαρίου 1945 με τη συμφωνία της Βάρκιζας, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ετερμάτισε την Εθνική-Πατριωτική του αποστολή.

Ενώ ο Δ.Σ.Ε (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος) καλύπτει την περίοδο 1946-1949 και είναι καθαρά ένας “Εμφύλιος Πόλεμος” που αποφασίστηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ κατά τη 2η ολομέλεια της Κ.Ε. Ο Δ.Σ.Ε ήταν δημιούργημα των φοβερών διώξεων των αγωνιστών της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας 12 Φεβρουαρίου 1945.

Συνεπώς δεν ήταν ούτε λαϊκή εξέγερση, ούτε ταξική επανάσταση. Στην αρχή ήταν αυτοάμυνα και τίποτα παραπάνω, κρυβόντουσαν όπου δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, προκειμένου να γλιτώσουν τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις (τα ζήσαμε στο πετσί μας και ουδείς ευφάνταστος φλαφλατάς έχει το ελάχιστο δικαίωμα να τα αμφισβητήσει). Και ξέρεις, φίλε αναγνώστη, ποιοί πρωτοστατούσαν σ’ αυτές τις δεξιόφρονες, τις βασιλόφρονες συμμορίες; Κυρίως οι συνεργάτες των Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων. Αυτοί, όσοι διεσώθησαν από τις συγκρούσεις, που με τα ένοπλα τμήματά των σε συνεργασία με τους Γερμανούς, βασάνιζαν, καταδυνάστευαν, δολοφονούσαν τον ελληνικό λαό. Ναι, αυτοί οι προδότες που συγκρότησαν πάνω από 150 ομάδες συμμοριών και κατεδίωκαν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Κυνηγούσαν, βασάνιζαν, δολοφονούσαν αυτούς που επί τέσσερα περίπου έτη πολεμούσαν με το ντουφέκι τα στρατεύματα κατοχής και στις διαδηλώσεις φώναζαν “Εξω οι Βούλγαροι από τη Μακεδονία”, “Η Μακεδονία είναι Ελληνική”.

Ναι, φίλε αναγνώστη, αυτούς που αγωνίζονταν για τη λευτεριά της Πατρίδας, αυτούς κυνηγούσαν, αυτές οι δήθεν “εθνικόφρονες” συμμορίες και τους έσφαζαν σαν τραγιά, φυσικά υπό την προστασία της ίδιας της πολιτείας. Αυτοί που θα’πρεπε να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη για την εθνοπροδοτική των δράση, δυστυχώς αυτοί πέρασαν από την κολυμβήθρα του “Σιλωάμ” που έστησαν οι φίλοι μας οι Αγγλοι και τους ενσωμάτωσαν στον εθνικό στρατό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, τον οποίο αυτοί (οι Αγγλοι) προκάλεσαν, χωρίς καμιά αμφιβολία. Υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία που το επιβεβαίωναν. Η χώρα μας από τη μια άκρη ως την άλλη ζούσε την περίοδο εκείνη, αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, ένα ασύλληπτο όργιο τρομοκρατίας, που ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να το συλλάβει. Ο Μερκούρης, υπουργός Δημόσιας Τάξης στην Κυβέρνηση Σοφούλη, μη μπορώντας να ανεχθεί το όργιο της τρομοκρατίας που ασκείτο σ’ ολόκληρη την επικράτεια απο τις φιλοβασιλικές, ακροδεξιές, δοσίλογες συμμορίες, υποβάλλει την παραίτησή του και δηλώνει: ‘Αι ένοπλοι συμμορίαι κυριαρχούν εις την ύπαιθρον. Αι συμμορίαι αυταί, δυστυχώς, συνεργάζονται εις πολλάς επαρχίας μεθ’ όλην την επιφορτισμένην δια την τήρησην της τάξεως κρατικών υπηρεσιών… Εως ότου ετοποθετήθην εις το Υπουργείων Δικαιοσύνης (Νοέμβριος 1945) ουδείς των συμμοριτών απετέλεσεν αντικείμενο διώξεως παρά τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει”.

Ήταν ταξική επανάσταση ο ΔΣΕ;

Ο ΔΣΕ όπως είπαμε και αλλού, ήταν δημιούργημα αυτών των φοβερών διώξεων. Δεν ήταν ούτε λαϊκή εξέγερση, ούτε φυσικά και ταξική επανάσταση. Αυτό επιβεβαιώνεται από τις δηλώσεις των ηγετικών στελεχών της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης και του ΚΚΕ της εποχής εκείνης. Πουθενά δεν βρίσκει κανείς δηλώσεις ηγετών για κατάληψη εξουσίας αλλά μόνον αγώνα για την απελευθέρωσή της Πατρίδας από τη γερμανική κατοχή. Ποτέ δεν έγινε λόγος για λαϊκή εξέγερση ή ταξική επανάσταση. Οσοι ζήσαμε έντονα τα γεγονότα της εποχής εκείνης, δεν μπορούμε να παραδεχτούμε αυτήν την αυθαίρετη, την ανύπαρκτη, την αβάσιμη ερμηνεία πως ο ΔΣΕ ήταν λαϊκή εξέγερση και ταξική επανάσταση. Ούτε το ένα ήταν, ούτε το άλλο. Είπαμε στην αρχή το πως δημιουργήθηκε το ΔΣΕ. Δεν θα έβλαπτε τον κοινωνικό, επαναστατικό αγώνα εάν στο λαό λέγεται η αλήθεια. Τα φτιασιδώματα, τα στολίδια, τα ψεύτικα περιβλήματα, πρέπει να λείπουν από την ιστορική αλήθεια. Αυτοί που θέλουν να γράψουν για τον εμφύλιο, καλό είναι να συμβουλευτούν πολλά γραπτά κείμενα, να συζητήσουν με επιζώντες αγωνιστές και να παραμερίσουν τις δικές των απόψεις η επιθυμίες. Να είναι όσο το δυνατόν αντικειμενικοί. 

Στη σελίδα 401 του βιβλίου του Ντόμινικ Εντ “Οι καπετάνιοι”, διαβάζουμε τα εξής: “Το ΕΣ του Δημοκρατικού Στρατού δίνει το σάλπισμα και στρέφεται για άλλη μια φορά προς την κομματική ηγεσία. Στείλτε πολιτικά στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής στο βουνό. Δώστε εντολή στις οργανώσεις του κόμματος να ενισχύσουν τους αντάρτες, στέλνοντας τρόφιμα στους μαχητές και στελέχη στο βουνό. Το Γραφείο της Θεσ/νίκης απαντάει: Σας υποστηρίζουμε με τα μέσα που διαθέτουμε. Αλλά εκείνο που προέχει είναι η οργάνωση της καθημερινής πάλης του προλεταριάτου και του λαού, για την ικανοποίηση των αναγκών του”.

Στο ίδιο βιβλίο και στη σελ. 405 διαβάζουμε πως: “Ο Μάρκος κατ’ εντολή του Ζαχαριάδη ανέβηκε στο βουνό για να περιμαζέψει τις σκόρπιες καταδιωκόμενες ομάδες και να αποτελέσουν ένα μέσον πίεσης προς την κυβέρνηση της Αθήνας. Ο Μάρκος, όπως είναι γνωστό, κατ’ εντολή ενώνει όλες τις σκόρπιες ομάδες και συγκροτεί το ΔΣΕ, την αρχιστρατηγία του οποίου αναλαμβάνει το Γενάρη του 1947 κατ’ εντολή του Ζαχαριάδη, τον οποίο και ρωτάει: “Σκέπτεται το κόμμα να καταλάβει την εξουσία; και αν όχι, ποιές είναι οι προοπτικές του;”, Η απάντηση, όπως πάντα ασαφής: “προς το παρόν δεν θέτουμε πρόβλημα εξουσίας. Ισως το 1948”. Πού, λοιπόν διαφαίνεται ίχνος λαϊκής εξέγερσης; (που την εποχή εκείνη από την τρομοκρατία, φύλλο δεν κουνιόταν). Αλλ’ ούτε ίχνος ταξικής επανάστασης υπήρχε. Εκτός και αν έχουμε χάσει “πλήρως” την έννοια των λέξεων.

Ο Β. Μπαρτσιώτας, ο πιο έμπιστος του Ζαχαριάδη, στο βιβλίο του “Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας” στη σελ. 32, μεταξύ άλλων γράφει: “... έδωσε εντολή στους καλύτερους επαγγελματίες αξιωματικούς μας του ΕΛΑΣ, μαζί και στον αρχηγό του ΕΛΑΣ Στέφανον Σαράφη, να πάνε στην εξορία! Και έτσι χάθηκαν πολύτιμες επιτελικές δυνάμεις για το ΔΣΕ…” Στη σελ. 53 του ίδιου βιβλίου ο Β. Μπαρτσιώτας παραθέτει ένα μέρος από τη συνέντευξη του Χ. Φλωράκη, γραμματέα τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, στο “ΒΗΜΑ” της 13ης Μαρτίου 1977, που μεταξύ άλλων δηλώνει: “… Εφ’ όσον δεν δόθηκε λύση μέχρι το 1947, από κει και πέρα δε θα μπορούσαμε να νικήσουμε… Δηλαδή το κρίσιμο σημείο είναι μέχρι το 1947. Μπουρούσαμε να νικήσουμε το 1946-1947…”. Και αυτή η αυθαίρετη άποψη του Φλωράκη δεν έχει καμία βάση. Ισως να μη γνώριζε κι αυτός (αν είναι δυνατόν) πως τον Οκτώβρη του 1944 στη συνάντηση Στάλιν, Τσώρτσιλ στη Μόσχα, ο Τσώρτσιλ, δίνοντας βαρύ τίμημα στο Στάλιν όλες τις Βαλκανικές χώρες, κέρδισε την Ελλάδα. 

Φίλοι, ο Στάλιν πούλησε στους Εγγλέζους ένα ρωμαλαίο, δυνατό, ακμαίο αντιστασιακό κίνημα, το Εαμικό. “Ολα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”. Οποιος δεν έζησε το όργιο της τρομοκρατίας την περίοδο εκείνη, κατά τον αείμνηστο Κουτσόγιωργα, δεν δικαιούται να ομιλεί.

Αγαπητέ φίλε, πρέπει να γνωρίζεις πως στο ΔΣΕ κατατάσσονταν εθελοντικά περιορισμένος αριθμός, κι αυτός μέχρι τα τέλη του 1947. Στα υπόλοιπα χρόνια δυστυχώς, ο ΔΣΕ για να ενισχύσει τις δυνάμεις του, προέβαινε σε βίαιη επιστράτευση ακόμη και 15χρονα αγόρια και κορίτσια. Μ’ αυτά τα παιδιά θα νικούσε την Αμερική και την Αγγλία; Αυτές ήσαν πλάι στην κυβέρνηση των Αθηνών. Φαίνεται πως κάποιοι εξακολουθούν να ζουν στα σύννεφα. Αυτές τις μέρες διαβάσαμε ένα ευρηματικό σύνθημα: “Ο Γράμμος και αν έπεσε , εμείς θα νικήσουμε”. Μην παραμυθιάζετε τη νεολαία. Πέστε στο λαό την αλήθεια. Προσγειωθείτε ομαλώς. Η ανώμαλη προσγείωση έχει πάντοτε βαριές συνέπειες, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις ανωτάτων στελεχών, μάταιος, που στοίχισε στην Πατρίδα χιλιάδες νεκρούς, νέα παιδιά και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές.

Ο αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν ούτε λαϊκή εξέγερση, ούτε ταξική επανάσταση. Μην παραμυθιάζετε το λαό  και κυρίως, τη νέα γενιά. Να ευχηθούμε όλοι, ποτέ μα ποτέ να μην γνωρίσει η Πατρίδα μας ένα εμφύλιο πόλεμο……”

https://kars1918.wordpress.com/2017/07/25/agtzidis-kke/