Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ είναι προσεκτικές στην Ανατολική Ευρώπη: Από τη Ρουμανία στη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τις ακτές της Βαλτικής το ΝΑΤΟ αποθηκεύει όπλα, θα στέλνει εκ περιτροπής μάχιμες μονάδες για ασκήσεις, θα συγκροτήσει Δύναμη Ταχείας Επέμβασης, όχι όμως στρατιωτικές βάσεις με μόνιμη παρουσία υπολογίσιμων αμερικανικών και δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων όπως την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση Ομπάμα σχοινοβατεί μεταξύ εγγυήσεων στους συμμάχους της στην Ανατολική Ευρώπη αλλά και διαβεβαιώσεων προς τη Ρωσία ότι δεν επιδιώκει κλιμάκωση της ψυχροπολεμικής παλινδρόμησης στις σχέσεις Δύσης - Μόσχας που άρχισε την άνοιξη του 2014 με αφορμή την προσάρτηση της Κριμαίας και την εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι προχθές Τετάρτη την ίδια ώρα που το ΝΑΤΟ ανακοίνωνε την ενίσχυση της παρουσίας του στην Ανατολική Ευρώπη γινόταν ταυτόχρονα γνωστό ότι ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, θα συναντηθεί στο τέλος της εβδομάδας με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, Σ. Λαβρόφ, στο περιθώριο της Ετήσιας Διεθνούς Διάσκεψης Ασφαλείας στο Μόναχο.
Τα παραπάνω είναι η φυσική εξέλιξη μιας ανατροπής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή: Οταν η Ουάσιγκτον νομιμοποιεί το δικαίωμα της Μόσχας να παρεμβαίνει στρατιωτικά στη σύγκρουση στη Συρία ομολογεί εμμέσως ότι υπάρχουν στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας, που απορρέουν από την ιδιότητά της ως μεγάλης δύναμης. Εμμέσως πλην σαφώς από τα παραπάνω προκύπτουν η νομιμότητα και η κανονικότητα της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης να προστατεύει και να κατοχυρώνει τα ζωτικά της συμφέροντα στην πρώην ΕΣΣΔ.
Οταν οι ΗΠΑ ανέχονται το βέτο της Ρωσίας σε κάθε μορφή ανάμειξης της Τουρκίας στη Συρία, στην πράξη έχουν αποδεχθεί ότι το Κίεβο πρέπει να ξεχάσει την Κριμαία και την Ανατολική Ουκρανία.
