20 Μαρτίου 2015

Παραδοσιακή ή κινηματική;

http://rudaw.net/ContentFiles/110893Image1.jpg
Οι προχθεσινές διαδηλώσεις στη Φρανκφούρτη ανέδειξαν για ακόμη μία φορά τη δυσπιστία και καχυποψία με την οποία η πέραν της Σοσιαλδημοκρατίας παραδοσιακή Αριστερά βλέπει τον ετερόκλητο γαλαξία των αντικαπιταλιστικών κινημάτων εντός και εκτός Ευρώπης.Η Linke το τελευταίο που θα ήθελε αυτήν τη στιγμή είναι να διαμορφωθεί στα αριστερά της μια εξωκοινοβουλευτική στην αρχή αντικαπιταλιστική ριζοσπαστική κινηματική συνιστώσα.

Σήμερα το κόμμα που ενσωματώνει το πρώην ΚΚ της Ανατολικής Γερμανίας, έπειτα από δύο κυβερνητικές συνεργασίες με τους Σοσιαλδημοκράτες σε ομόσπονδα κρατίδια, είναι ο μείζων εταίρος της τοπικής κυβέρνησης της Θουριγγίας. Ο πρώτος μετά το 1990 τοπικός πρωθυπουργός από τη Linke καταγράφηκε δίχως αμφιβολία ως ένα σημαντικό βήμα που ενισχύει και νομιμοποιεί την προοπτική ανάδειξης του κόμματος σε μελλοντικό δυνητικό κυβερνητικό εταίρο των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων.Τα ρεφλέξ περιχαράκωσης της Linke υπήρξαν δυσανάλογα σε σχέση με το μέγεθος και τα ποσοστά της κινηματικής ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Γερμανία.

Δείχνουν όμως και την αντίφαση στην οποία βρίσκεται η ηγεσία του κόμματος: Η διείσδυση στους εκτός Ανατολικής Γερμανίας ψηφοφόρους αφορούσε κυρίως την αριστερή πτέρυγα των Σοσιαλδημοκρατών, με κύριο επιχείρημα ότι στο όνομα της κυβερνησιμότητας και της υπεύθυνης διαχείρισης, η ιστορική αυτή παράταξη έχασε το διακριτό της στίγμα.

Η Linke στη διαδρομή της στέγασε το πρώην ΚΚ Ανατολικής Γερμανίας, την υπό τον Λαφοντέν αποσχισθείσα συνιστώσα των Σοσιαλδημοκρατών, αλλά ανοίχθηκε και σε κινήματα και συσπειρώσεις χωρίς ιστορικές ρίζες και αναφορές στο παρελθόν της Αριστεράς.
Ετσι ανησυχεί προληπτικά, καθώς την ώρα που καλείται να δώσει διαπιστευτήρια κυβερνησιμότητας και διαχειριστικής επάρκειας, την ώρα που φαίνεται να σβήνει η διαχωριστική γραμμή της καραντίνας που είχαν κηρύξει οι Σοσιαλδημοκράτες για συνεργασία σε εθνικό ομοσπονδιακό επίπεδο.
Ανησυχεί δικαίως καθώς η ακαμψία του Βερολίνου στη διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης υποσκάπτει τη μεταρρυθμιστική αξιοπιστία τόσο της Σοσιαλδημοκρατίας όσο και της πέραν αυτής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Πρόκειται για μια παλιά περιδίνηση της Αριστεράς της Ευρώπης ανάμεσα στη διαμαρτυρία και την κυβερνησιμότητα.Μια διαμάχη που μετά το 1917 αποκρυσταλλώθηκε στο δίλημμα Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση, με το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 και τη γραμμή του Λαϊκού Μετώπου να διατηρεί τη ρήξη ως ρητορική και τη μεταρρύθμιση ως κυβερνητικό πρόγραμμα με άλλοθι την αναγκαία μετάβαση πριν από την ανατροπή. Η ακαμψία στην Ευρωζώνη, αφού απονεύρωσε τη Σοσιαλδημοκρατία, απειλεί τώρα και τη ριζοσπαστική Αριστερά.
kapopoulos@pegasus.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ