Το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΠΚΚ) δια μέσω εκπροσώπων του συχνά πυκνά στρέφεται προς την Αρμενική πλευρά ζητώντας συγνώμη για την συμμετοχή Κουρδικών φυλών στο πλευρό των Νεότουρκων κατά την τέλεση της Αρμενικής γενοκτονίας.Παράλληλα πυκνώνει τις επαφές του με την Αρμενική Διασπορά και το αρμενικό λόμπι στις ΗΠΑ και την απανταχού ισχυρότατη αρμενική διασπορά, και προβαίνει σε μια σειρά ενεργειών προς αποκατάσταση αρμενικών μνημείων στην περιοχή του Ντιγιαρμπακίρ. Καθώς δε πλησιάζει το έτος ορόσημο του 2015 , της συμπλήρωσης εκατό χρόνων από την τέλεση της αρμενικής γενοκτονίας και καθώς οι εξελίξεις στο Κουρδικό Ζήτημα στην Νοτιοανατολική Τουρκία είναι ραγδαίες οι μεταξύ τους επαφές θα πυκνώνουν.Στον αντίποδα οι Αρμένιοι κρατούν επιφυλακτική στάση προς το καθεστώς Μπαρζανί του Νοτίου Κουρδιστάν, ενδεικτικό ότι δεν έχουν διπλωματική αντιπροσώπευση στην πρωτεύουσα του Νοτίου Κουρδιστάν Ερμπίλ εδώ και δέκα έτη παρά το γεγονός πως υπάρχει στο Κουρδικό Κοινοβούλιο Κούρδος Βουλευτής αρμενικής καταγωγής. Με την σειρά της η Κουρδική Περιφερειακή Διοίκηση του Νοτίου Κουρδιστάν μέσω της διπλωματικής οδού διαμηνύει πως οι Κούρδοι αναγνωρίζουν τα ιστορικά ερείσματα των Αρμενίων στον Κουρδικό χώρο και δη και το Νότιο Κουρδιστάν , αντιλαμβάνονται την φρίκη που κληροδότησε στον αρμενικό λαό τα όσα έλαβαν χώρα το 1915 , πως επανειλημμένα έχουν καταγγείλει τα γεγονότα αυτά , και πως ο πόνος δεν πρέπει να εμποδίζει τη μελλοντική συνεργασία τους Το κουρδικό ζήτημα ως εξελίσσεται με τις ανατροπές που λαμβάνουν χώρα στην Μέση Ανατολή παράγει μια άμεση γειτονία μεταξύ Κούρδων και Αρμενίων. Πρέπει επίσης να σημειωθεί πως υπάρχει σημαντική μειονότητα Κούρδων Γεζιντί στην Αρμενία .Η Εξωτερική πολιτική της Αρμενίας κρίνεται τέλος ως επιφυλακτική, προσεκτική και ιδιαιτέρως ρεαλιστική.
Υπάρχει διαδεδομένη άποψη πως εξωτερική πολιτική δεν ασκεί ένα κράτος μόνο μέσω των θεσμών του και των θεσμικών οργάνων τους αλλά και μέσω των κοινωνικών φορέων. Με δεδομένο το γεγονός πως η Γενοκτονία είναι Μία και αφορά την Γενοκτονία των χριστιανικών λαών λαών της Ανατολίας και των Κούρδων (με την ανάλογη κλιμάκωση στον χώρο και τον χρόνο) από την Οθωμανική αυτοκρατορία , τους Νεότουρκους και το Τουρκικό κράτος η στάση των Κούρδων να μην προβαίνουν σε καμιά αναφορά περί γενοκτονίας του Ελληνισμού (Μικρασίας , Πόντου, Θράκης) ανεξαρτήτως συμμετοχής τους ή όχι, , η στάση των Αρμενίων να υποτάσσουν όλες τις άλλες γενοκτονίες (Ελλήνων, Κούρδων,Χαλδοσυρραίων) αποσκοπώντας στην διεθνή αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας για ευνόητους λόγους και μόνο αυτής, και η στάση μερίδας των Ελλήνων του Πόντου να επικεντρώνονται αποκλειστικά στην Γενοκτονία των Ποντίων δίνοντας της το πρόταγμα σε βάρος όλων των υπολοίπων πλευρών, το μόνο που παράγει είναι τουρκικούς πανηγυρισμούς . Η πολυδιάσπαση αποδυναμώνει τα όσα μπορεί να παράγει η διεθνοποίηση του αιτήματος αναγνώρισης της γενοκτονίας των λαών της Ανατολίας και η υπαγωγή του αιτήματος αυτού σε κοντόθωρες λογικές δίνει την δυνατότητα στην προπαγάνδα του τουρκικού κράτους να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
