Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Το προσκύνημα των ημετέρων και οι πιγκουίνοι των ΜΜΕ
- Η ταυτότητα των εξεγερθέντων, ο ιός του αυταρχισμού και γιατί η Τουρκία πάσχει από το σύνδρομο της αραβικής άνοιξης
- ΤΑ ΑΙΤΙΑ της κρίσης και τα παπαγαλάκια των πρεσβειών
Το πρόβλημα στην Τουρκία με τις εξεγέρσεις των πολιτών είναι δομικό. Πρόκειται για μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα, του οποίου οι ισορροπίες ποτέ δεν στηρίζονταν στις δημοκρατικές αρχές και αξίες, αλλά στα δημοκρατικά ελλείμματα. Συνεπώς, η σταθερότητα του τουρκικού συστήματος στηριζόταν στην ισχύ και στην αυθαιρεσία του στρατού ως θεματοφύλακα της συνοχή του έθνους και του κράτους, καθώς και της εδαφικής του ακεραιότητας από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Στην εποχή του Ερντογάν έχουμε μια ιδιόμορφη συγκατοίκηση μετριοπαθών ισλαμιστών και στρατού με κτυπήματα κάτω από τη μέση και τον Ερντογάν να κερδίζει επί του παρόντος και να έχει ως στόχο την ανάδειξή του ως νέου Ατατούρκ.
Ο αφοπλισμός του στρατού
Η κίνηση του ισλαμιστή Ερντογάν προς τη Δύση, προς τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., αφόπλισε τη δυτικόστροφη πολιτική των Κεμαλιστών και των στρατιωτικών, που καθορίστηκαν στον πολιτικό χάρτη της χώρας ως οι συντηρητικές δυνάμεις. Και το Ισλάμ εμφανίστηκε ως ο προοδευτικός χώρος, με τον οποίο φλέρταραν ΗΠΑ και Ε.Ε., καθώς και οι εν Κύπρω και εν Ελλάδι εκσυγχρονιστές. Οι ΗΠΑ θεωρούν, ακόμη, ότι το μοντέλο του μετριοπαθούς τουρκικού Ισλάμ θα μπορούσε να υιοθετηθεί και σε άλλες ισλαμικές - αραβικές χώρες, όπου όμως η αραβική άνοιξη δεν άνθισε ποτέ.
Όπως και στην Τουρκία, η δυτικού τύπου δημοκρατία δεν έχει εμπεδωθεί ακόμη, παρά την ενταξιακή της πορεία στην Ε.Ε. Η συνοχή της χώρας πέρασε από τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία του στρατού σε αυτήν του Ερντογάν. Οι φυλακές ποτέ δεν άδειασαν. Η ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Τα ΜΜΕ, αντί να μεταδίδουν το επεισόδια, μετέδιδαν ντοκιμαντέρ για τους πιγκουίνους! Οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν ακόμη τρόπο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι υπό έλεγχον και το ποτό με το σταγονόμετρο, ενώ τα εγκλήματα τιμής σε βάρος των γυναικών εξακολουθούν να αποτελούν αγκυλωμένη κοινωνική συμπεριφορά.
Η διαφθορά και το κατεστημένο απλώς άλλαξαν χέρια. Και ο Ερντογάν δεν ήταν τελικά ο Παπανδρέου της Τουρκίας, όπως έλεγαν οι εν Ελλάδι και εν Κύπρω εκσυγχρονιστές, με τον οποίο μπορούσαν να συνάψουν ομαλές σχέσεις. Απλώς, ήταν όμηροι των ευσεβοποθισμών και των όσων οι αναλύσεις των ξένων πρεσβειών υπέβαλλαν ως πολιτική εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων.
Και τότε και σήμερα, και η πολιτική των στρατιωτικών και των ισλαμιστών στα εθνικά ζητήματα δεν άλλαξε: Είναι αυτοκρατορική. Και τροφοδοτείται από τη δική μας αδυναμία ισχύος και από τα διπλωματικά μας ελλείμματα, καθώς και από τα παπαγαλάκια των ξένων πρεσβειών. Και εξηγούμαστε: Είναι άλλο πράγμα να συνομιλείς με τους ξένους και να διεκδικείς τα συμφέροντά σου και είναι άλλο πράγμα να γίνεσαι πολιτικό βαποράκι για να εισπράξεις εύνοια και αξιώματα.
Η ομοσπονδία του Κουρδιστάν
ΕΠΕΙΔΗ δε, περί Ερντογάν ο λόγος, είναι πρόδηλο ότι η νεο-οθωμανική πολιτική έχει ως στόχο να μετατρέψει και την Ελλάδα και την Κύπρο σε πολιτειακά του γιουσουφάκια! Περί τούτου, το φλερτ συνεχίζεται με προξενητή ενός νέου σχεδίου Ανάν τον κ. Ντάουνερ. Και με απώτερο στόχο να διαλύσουμε το δημοκρατικό μας κράτος, για να μετεξελιχθούμε σε ένα πολιτειακό σύστημα αποκλίσεων από το κοινοτικό κεκτημένο και τις δημοκρατικές αρχές και αξίες. Και, πως η Τουρκία εισηγείται, να πάμε σε μια παρθενογένεση για να γίνουν όλες αυτές οι αντιδημοκρατικές αρχές και αξίες της εισβολής πρωτογενές δίκαιο της Ε.Ε., που θα εφαρμοστεί στην Κύπρο στο πλαίσιο ενός ομοσπονδιακού συστήματος δυο συνιστώντων κρατών.
Αφού αυτό το πολιτειακό σύστημα είναι τόσο καλό για την Κύπρο, γιατί δεν το εφαρμόζει η Άγκυρα και στην περίπτωση του Κουρδιστάν; Μια διπεριφερειακή ή πολυπεριφερειακή ομοσπονδία με συνιστώντα κράτη, σταθμισμένες ψήφους και εκ περιτροπής Προεδρίες. Στο κάτω - κάτω της γραφής, ο κουρδικός πληθυσμός είναι γηγενής, δεν είναι προϊόν μετακίνησης πληθυσμών λόγω εισβολής ή εποικισμού, όπως συμβαίνει σήμερα στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.
Η μυστική ατζέντα και η δικτατορία
ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ και η λύση είναι προέκταση της τουρκικής πολιτικής κουλτούρας, που στηρίζεται στην αυτοκρατορική οθωμανική συνείδηση του αφέντη προς τον ραγιά, καθώς και στην αντιδημοκρατική πρακτική που εφαρμόζεται στην Τουρκία ανέκαθεν. Και επί Κεμαλιστών και επί Ερντογάν. Λόγω της εξέλιξης των κοινωνιών, της τεχνολογίας και της διάδοσης των ιδεών βλέπουμε ότι στην ίδια την Τουρκία ενισχύεται μια δημοκρατική σκεπτόμενη τάξη, με διαφορετικές ιδεολογικές βάσεις και κριτήρια. Βέβαιο είναι ότι δεν ανήκει στους ισλαμιστές. Μάλλον θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι βρίσκει πρόσφορο έδαφος από νέες γενιές και όσους διαφωνούν με τον Ερντογάν (από τους κεμαλιστές, τους εθνικιστές, τους αλεβίδες και τους φοιτητές, καθώς και εκείνους που δεν ανέχονται στο σβέρκο τους ούτε τον Κεμαλισμό ούτε τον Ισλαμισμό).
Οι εξεγέρσεις και ο κόσμος άρχισαν από αστικές περιοχές που έχουν επαφή με μιαν άλλη πραγματικότητα, πέραν της τουρκικής του καθεστώτος Ερντογάν, αλλά και από την επαρχία που είναι καταπιεσμένη και ξυπνά δειλά-δειλά. Οι εξεγερμένοι έχουν υπόψη τους τον δυτικό πολιτισμό και προφανώς με τη δράση τους θέλουν να σχίσουν τη μυστική ατζέντα των ισλαμιστών, που εφαρμόζεται στην πράξη με τη μέθοδο του μιθριδατισμού, καθώς και με αυταρχικό τρόπο. Όπως είναι σήμερα η κατάσταση στην Τουρκία, δεν σημαίνει ότι εάν διεξαχθούν αύριο εκλογές, ο Ερντογάν θα είναι ο μεγάλος χαμένος.
Η τουρκική κοινωνία δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με μια δυτική ευρωπαϊκή κοινωνία. Όμως, όσο αυξάνεται ο δείκτης δημοκρατικότητας, τόσο περισσότερο θα αυξάνονται και οι εσωτερικές αντιδράσεις και όσο πιο σκληρό είναι το καθεστώς, τόσο μεγαλύτερος μελλοντικά θα είναι ο κίνδυνος κατάρρευσής του, εκτός και αν εφαρμοστεί μια πιο σκληρή δικτατορία.
Η οποία, όμως, δεν θα έχει τον χαρακτήρα που είχαν στο παρελθόν οι δικτατορίες των στρατιωτικών. Τότε, οι στρατιωτικοί χρησιμοποιούσαν τα όπλα. Σήμερα, μαζί με τα γκλοπς και τα αέρια των δυνάμεων ασφαλείας, χρησιμοποιείται το θρησκευτικό στοιχείο που εξελίσσεται σε ιδεολογία, η οποία αντικαθιστά μερικώς το κοσμικό κράτος και επιδιώκει την ισλαμικοποίηση της κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα να κερδίσει ο Ερντογάν τον Κεμαλισμό και τον στρατό, και είναι άλλο πράγμα να οικοδομήσει ένα δημοκρατικό κράτος δυτικού τύπου.
Η Τουρκία ως μουσουλμανική χώρα πάσχει από το σύνδρομο της αραβικής άνοιξης. Αυτό σημαίνει ότι λείπει από την Τουρκία η πολιτική κουλτούρα και η εμπειρία, καθώς και η πολιτική βούληση -λόγω κυρίως του ισλαμικού στοιχείου, που μετατρέπεται σε πολιτειακό εργαλείο άσκησης εξουσίας και συνταγματικής τάξης- για την εφαρμογή μιας δημοκρατίας δυτικού τύπου.
Η κρεβατοκάμαρα των Τούρκων πολιτών
ΕΑΝ αυτή η εξεγερμένη μερίδα της κοινωνίας μπορεί ή όχι να λάβει συγκροτημένη πολιτική διάσταση στη λογική της διεκδίκησης της εξουσίας δεν είναι βέβαιο. Σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν αμφισβητείται και αποκαλύπτει τον αυταρχικό του χαρακτήρα. Και κάτι άλλο: Δεν έχει πρόθεση για την εφαρμογή μιας δημοκρατίας δυτικού τύπου. Ενώ στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες πόλεις οι εξεγέρσεις βρίσκονταν σε εξέλιξη, ο Ταγίπ Ερντογάν συνέχιζε την περιοδεία του στο Μαρόκο, στην Τυνησία και την Αλγερία, ισχυριζόμενος, μάλιστα, ότι η κατάσταση είχε ηρεμήσει.
Η περιοδεία του Τούρκου Πρωθυπουργού είναι ενταγμένη σε μιαν αλαζονική, αναθεωρητική και πατερναλιστική πολιτική, που στόχο έχει την ανάδειξη της χώρας του σε περιφερειακή δύναμη. Η αλαζονική πολιτική Ερντογάν εκδηλώνεται και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Από την άλλη, όμως, είναι ο νόμιμα εκλεγμένος Πρωθυπουργός. Συνεπώς, η μομφή είναι σε βάρος της προσωπικότητας του Ερντογάν, αλλά και σε βάρος μιας θρησκευτικής ιδεολογίας, που εξελίσσεται σε πολιτική πρακτική που ρυθμίζει την καθημερινή ζωή των πολιτών σε τέτοιοι σημείο, που θα μπορούσε να ρυθμίζει και την κρεβατοκάμαρα των πολιτών! Κατά τρόπο αυταρχικό.
Στ' αχνάρια του Σουλτάνου
Ο Ερντογάν, ο οποίος αλλάζει το πολιτειακό σύστημα της Τουρκίας σε Προεδρική Δημοκρατία, για να γίνει Πρόεδρος με αυξημένες εξουσίες, έχει ως στόχο να αναδειχθεί σε νέο Ατατούρκ. Δηλαδή, ένας νέος πατέρας του τουρκικού έθνους. Και όχι μόνο. Το σύνολο του ισλαμικού και αραβικού κόσμου, αλλά και να κυριαρχήσει -με βάση τις θεωρίες Νταβούτογλου- επί της παρακμάζουσας Δύσης.
Δηλαδή της Ευρώπης, η οποία ομού μετά των ΗΠΑ άνδρωσε τον Ερντογάν, την επιθετικότητα και την αλαζονεία του. Και τονίζεται αυτό διότι έχουν ήδη βρεθεί οι Πράσινοι και άλλοι προοδευτικοί εκσυγχρονιστές και μη που εισηγούνται ως λύση τον περισσότερο εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας αλλά επί τη βάσει λανθασμένης συνταγής. Αντί δηλαδή να τηρήσει η Τουρκία τις εσωτερικές και εξωτερικές της δεσμεύσεις, ζητούν άμεσο άνοιγμα των κεφαλαίων 23 και 24 για τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι ζητείται από την Κύπρο και προφανώς από την Ε.Ε. να γίνουν ακόμη πιο απλόχερες στο πλαίσιο της τουρκικής ενταξιακής πορείας. Όμως, η λογική αυτή έχει τροφοδοτήσει τον αυταρχισμό του Ερντογάν και είχαν δίκαιο όσοι υποστήριζαν και υποστηρίζουν -μεταξύ αυτών και η δεξιά στην Ευρώπη- ότι είναι προς το συμφέρον και της Τουρκίας και της Ευρώπης όταν αποτυπώνεται η τουρκική πραγματικότητα χωρίς αλλοιώσεις.
Η Τουρκία ομοιάζει με μια ασθενή στα θέματα δημοκρατίας, που αρνείται να παραδεχθεί την ασθένειά της. Και τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας αντιδρούν, αμύνονται στον ιό του αυταρχισμού, ο οποίος ιχνηλατείται επί των όσων δήλωσε ο Ερντογάν για τους διαμαρτυρομένους. Ενώ λοιπόν καλούσε παλαιότερα τον Μουμπάρακ να αφουγκραστεί τη φωνή του λαού, όταν οι Αιγύπτιοι διαμαρτύρονταν στην πλατεία Ταχρίν, τις προάλλες ο ίδιος ο Ερντογάν αντί να ακούσει τη φωνή των δικών του πολιτών, τους χαρακτήριζε «αλκοολικούς» και «κλέφτες».
Η πλήρης απαξίωση... από έναν πολιτικό που περπατά στ' αχνάρια της συνείδησης του Σουλτάνου, του οποίου ημέτεροι επί μακρόν έκαναν τεμενάδες. Και ήθελαν να μας βάλουν σε ομαδικό προσκύνημα μέσω του σχεδίου Ανάν.
