Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Ο Χειμώνας δεν θα αργήσει να σκεπάσει την Ευρώπη από την Ουκρανία και τη Βαρσοβία ως το Βερολίνο και το Παρίσι. Όλη η Βόρεια Ευρώπη, η Κοινή Γνώμη, θα αναρωτηθεί γιατί ξεπαγιάζει χάριν της Ουκρανίας, αξίζει τον κόπο; Δεν είναι ασφαλώς τόσο απλό αλλά αν δεν βρεθεί σύντομα λύση εκεί θα καταλήξει.Ο Ποροσένκο τρέχει από τη Μέρκελ στον Ομπάμα ζητώντας βοήθεια εναντίον των κακών Ρώσων. Του προσφέρουν λόγια παρηγοριάς αλλά ανεπαρκή πρακτική ενίσχυση. Διότι αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα και η Ρωσία αναγκαστεί να κάνει αυτό που θέλει να αποφύγει «πάση θυσία», δηλαδή να πολεμήσει, τότε θα βρεθεί στο Κίεβο πριν να βγάλει τις τσίμπλες από τα μάτια του ο αγουροξυπνημένος γγ του ΝΑΤΟ κ Ρασμούσεν. Και τότε οι ΗΠΑ, μέσω ΝΑΤΟ, θα έχουν αυτές το δίλημμα: να αρχίσουν Παγκόσμιο Πόλεμο για μια χώρα που δεν είναι καν μέλος της Συμμαχίας ή να καταπιούν αμάσητη την ρωσική προσβολή. Μια σοβαρή απάντηση της Δύσης θέλει το χρόνο της αλλά ο Χειμώνας έρχεται και ο χρόνος μετριέται σε μέρες. Οι αυτονομιστές πήραν κεφάλι ενώ ο ουκρανικός στρατός δείχνει σημάδια αποσύνθεσης. Η επίθεση των αυτονομιστών έγινε την κατάλληλη στιγμή, δηλαδή την τελευταία ώρα πριν από το Χειμώνα, οπότε τα κεκτημένα εδάφη δύσκολα ανακαταλαμβάνονται, αν υποθέσουμε ότι το Κίεβο διαθέτει Δυνάμεις ανακατάληψης.
Σε Πλατεία του Κιέβου μαζεύτηκαν μερικές χιλιάδες μανάδες και σύζυγοι στρατιωτών που βρίσκονται στο Μέτωπο ζητώντας την επιστροφή τους. Ο Πούτιν ζήτησε από τους αυτονομιστές να αφήσουν τους περικυκλωμένους στρατιώτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ξέρει ότι δεν υπάρχει καλύτερος φίλος από τον αποθαρρυμένο φαντάρο που γυρίζει και λέει τα παθήματά του, πως τον άφησαν χωρίς φαϊ, νερό και πολεμοφόδια. Και ντροπιάστηκε χτυπώντας το λαό του. Ο Πούτιν ξέρει πως οι Ρώσοι λιποτάκτες του Α΄Πολέμου διέλυσαν το τσαρικό Κράτος, άνοιξαν το δρόμο της Επανάστασης.
Τίποτα πάντως δεν έχει τελειώσει στην Ουκρανία, ούτε ο στρατός έχει κυριολεκτικά διαλυθεί, ούτε οι αυτονομιστές διαθέτουν, ως φαίνεται, επαρκείς δυνάμεις σε ανθρώπους και όπλα ώστε να συντρίψουν τον αντίπαλο. Η Ρωσία επιμένει σταθερά στην πολιτική της «μη ανάμιξης» στρατιωτικά, αν και οι αυτονομιστές ανακοίνωσαν ότι 3-4 χιλιάδες Ρώσοι εθελοντές ενίσχυσαν τις γραμμές τους, μεταξύ τους πολλοί Τσετσένοι, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τσετσενίας. Όσοι βιαστικοί ή καλοθελητές προεξόφλησαν ότι ο Πούτιν πούλησε τους αυτονομιστές κινδυνεύουν να γίνουν ρεζίλι, όπως όταν χειροκροτούσαν την «αραβική άνοιξη» των φανατικών αδελφών μουσουλμάνων. Το Ουκρανικό έχει ακόμα αρκετούς γύρους και στροφές και δεν παίζονται όλοι επί τόπου, έχει και αθέατες ή φαινομενικά «άσχετες» πλευρές.
Για παράδειγμα, ο Ομπάμα έχει πέσει σε βαθύ διαλογισμό τις τελευταίες μέρες αν θα διατάξει βομβαρδισμούς των τζιχαντιστών στη Συρία. Γιατί στη Συρία και όχι πχ στο Ιράκ όπου οι Τζιχαντιστές κατέχουν επίσης μεγάλο μέρος της χώρας; Ο Ομπάμα μοιάζει σαν κάτι να περιμένει να γίνει, να ματαιωθεί ή να συμφωνηθεί. Όχι αναγκαστικά στο αραβικό Μέτωπο. Το Ουκρανικό άνοιξε, ως αντίποινα, μετά την αποτυχία των ΗΠΑ να βομβαρδίσουν τον Άσαντ επειδή τους εμπόδισαν οι Ρώσοι. Οι ΗΠΑ προτείνουν άραγε να το κλείσουν με αντάλλαγμα τη Συρία; Ο Άσαντ δηλώνει πρόθυμος να δεχτεί τους αμερικάνους ως συμμάχους εναντίον των τζιχαντιστών διευκρινίζοντας ότι έτσι δεν θα κινδυνεύουν τα αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη από τα συριακά αντιαεροπορικά-η απειλή είναι φανερή για την περίπτωση «λάθους» στους βομβαρδισμούς. Δημοσίως επικρατεί η πολιτική των αντιρωσικών κυρώσεων αλλά επιτέλους δεν μπορεί τόσα και τόσα τηλεφωνήματα του τρίο Μέρκελ-Ομπάμα-Πούτιν να εξαντλούνται σε αμοιβαίες κούφιες διαβεβαιώσεις και απειλές.
Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις. Πχ η Μέρκελ εμφανίζεται εσχάτως υπέρ της σκληρής αντιρωσικής γραμμής άραγε επειδή φοβάται ακριβώς μια συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας πάνω από το κεφάλι της έτσι ώστε η Γερμανία να χάσει και πάλι την ευκαιρία επέκτασης στον (ουκρανικό) ζωτικό χώρο; Η Μέρκελ δεν λησμονεί ασφαλώς ότι όταν έπεσε ο Γιανούκοβιτς δεν έβαλε κανένα «δικό της» στην Ουκρανική κυβέρνηση ενώ υπέστη και τις προσβολές της κ. Νούλαντ- να πάει να γ… η ΕΕ, είχε πει σε γνήσια διάλεκτο του Τέξας.
Ο Ομπάμα διαλογίζεται περί του πρακτέου ενώ ο Μακέην τον πιέζει, ως εμπνευστής και οργανωτής των τζιχαντιστών, όπως αποκάλυψαν σχετικές φωτογραφίες, ανάλογες με το «φιλμάκι» που εμφάνιζε τον αμερικανό «διαμεσολαβητή» στο Κόσοβο να τρώει πάνω στο χώμα με τους αντάρτες και μετέπειτα πρωθυπουργούς, αφού μόλις γλίτωσαν το «στάτους» του εγκληματία πολέμου.
Ακόμα και η παραπομπή σε δίκη της Λαγκάρντ για το σκάνδαλο Ταπί (ήταν τότε Υ/Οικονομικών) πρέπει να τοποθετηθεί στο πλαίσιο της συνολικής σύγκρουσης αφού η τύχη του δολαρίου και η πολιτική λιτότητας (της Γερμανίας), σε αντίθεση με την πιο χαλαρή αμερικανική οικονομική πολιτική, συνδέονται με την τύχη του δολαρίου, με τους πολέμους και τον αγώνα ελέγχου της Ευρώπης (από τις ΗΠΑ) και τις συμμαχίες με τη Ρωσία.
ΥΓ: Ιδού πως η Ιταλοί υπερασπίζονται τη χώρα τους, οικονομικά και πολιτιστικά: Οι Μεγάλοι Οίκοι Μόδας, πηγή εισοδήματος, θέσεων εργασίας και προβολής της χώρας, χρωστάνε πολλά εκατομμύρια φόρους. Η κυβέρνηση δεν τους κυνήγησε με το ΣΔΟΕ. Τους πρότεινε –και έγινε δεκτό- οι Οίκοι να αναλάβουν τη συντήρηση ορισμένων από τα αναντικατάστατα Έργα Τέχνης στα Ιταλικά Μουσεία. Τη δεκαετία του 60 πρότειναν στους βιομήχανους αντί για τους απλήρωτους φόρους να κατασκευάσουν τους πασίγνωστους αυτοκινητόδρομους, διευκολύνοντας τη διακίνηση των εμπορευμάτων τους. Λίγο μυαλό θέλει.
Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014