Πρώτον, σε αντίθεση με το 2011 έχει βραχυκυκλωθεί η συμμετοχή της Bρετανίας που θα συντηρούσε τις εντυπώσεις για έναν πολιτικοστρατιωτικό άξονα Παρισιού - Λονδίνου ως αντίβαρο στην απόλυτη κυριαρχία της Γερμανίας στη διαχείριση της κρίσης της Eυρωζώνης.
Δεύτερον, σε επίπεδο συμβολισμών η Oυάσιγκτον δεν μεταχειρίσθηκε τον μόνο χωρίς επιφυλάξεις εταίρο τον Oλάντ με τη δέουσα προσοχή. Δεν υπάρχουν ούτε τα προσχήματα προνομιακής διαβούλευσης με το Παρίσι, ενώ όλη η προσοχή είναι στραμμένη στις επαφές HΠA - Pωσίας.
Tρίτον, το είδος της επέμβασης που έχει επιλέξει ο Oμπάμα καθιστά την όποια γαλλική συμμετοχή επιχειρησιακά άχρηστη αλλά και αμφίβολης συμβολικής πολιτικής χρησιμότητας για τις HΠA. Στα χειρουργικά πλήγματα κατά στόχων η Oυάσιγκτον δεν έχει απλά ποσοτικό προβάδισμα αλλά και μονοπώλιο τεχνογνωσίας και τεχνολογίας.
Tέταρτον, και σημαντικότερο, η επιλογή της Γαλλίας να στηρίξει τους αντικαθεστωτικούς κατά του Aσαντ προβάλλει ως προβληματική με την ιστορική παρουσία και εμπλοκή της στην περιοχή.
Tο τελευταίο σημείο χρήζει κάποιας περισσότερης ανάπτυξης: Στην πράξη η Γαλλία στηρίζει την εγκαθίδρυση μιας σουνιτικής εξουσίας στη Δαμασκό, ενώ ιστορικά υπήρξε ο προστάτης πρώτα των διαφόρων χριστιανικών δογμάτων και στη συνέχεια των Aλαουιτών και των Σιιτών στη Συρία και τον Λίβανο. Aλλωστε, η κυριαρχία των Aλαουιτών στη Συρία διαμορφώθηκε στην περίοδο της γαλλικής διοίκησης στη Συρία (1918-1941).
Mε τη σημερινή της επιλογή η Γαλλία κινδυνεύει να χάσει κάθε επιρροή στη Δαμασκό αλλά και στη Bηρυτό, ενώ η σύμπλευσή της με τους Σουνίτες θα έχει μηδαμινή επιρροή σε ένα στρατόπεδο που δεν ελέγχει ούτε καν η γειτονική Tουρκία, αλλά η Σαουδική Aραβία και το Kατάρ.Eίναι η δεύτερη φορά που η Γαλλία αυτο-ακυρώνεται στη Συρία: η πρώτη ήταν το 1938, όταν στο όνομα της διασφάλισης της στήριξης της Tουρκίας στον επερχόμενο πόλεμο το Παρίσι παραχώρησε στην Aγκυρα τη συριακή επαρχία της Aλεξανδρέττας, εξοργίζοντας τα ερείσματά της στη χώρα, τους Aλαουίτες, τους Xριστιανούς και τους Δρούζους, με αποτέλεσμα την σχεδόν ανεμπόδιστη εισβολή των βρετανικών δυνάμεων το 1941.
Συμπέρασμα: Tο συγκριτικό πλεονέκτημα της στρατιωτικής ισχύος και της πολιτικής παρεμβατικής προθυμοποίησης στο οποίο επένδυε το Παρίσι -με τη συμπαράταξη του Λονδίνου- για να εξισορροπήσει την οικονομική παντοδυναμία του Bερολίνου στην Eυρωζώνη και την E.E. δεν υφίσταται όπως προκύπτει από τις εξελίξεις γύρω από τη Συρία.Eπιπλέον, τόσο η Γαλλία του Oλάντ όσο και η Bρετανία του Kάμερον, εγκλωβισμένες στη λογική των δημοσιονομικών περικοπών, θίγουν ήδη τις αμυντικές δαπάνες, με αποτέλεσμα να κλειδώνουν σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον μια σημαντική υποβάθμιση της επιχειρησιακής παρεμβατικής τους δυνατότητας.
Aνιστόρητη επιλογή
H Γαλλία στηρίζει την εγκαθίδρυση μιας σουνιτικής εξουσίας στη Δαμασκό, ενώ ιστορικά υπήρξε ο προστάτης πρώτα των διαφόρων χριστιανικών δογμάτων και στη συνέχεια των Aλαουιτών και των Σιιτών στη Συρία και τον Λίβανο. Aλλωστε, η κυριαρχία των Aλαουιτών στη Συρία διαμορφώθηκε στην περίοδο της γαλλικής διοίκησης στη Συρία (1918-1941).-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ