Έλαβε χώρα η πολυαναμενόμενη επέμβαση του στρατού στις δύο πλατείες του Καΐρου. Διαλύθηκαν οι δύο καταυλισμοί των Αδελφών Μουσουλμάνων σε αυτές με ποταμό αίματος. Τήρησε ο στρατός τον λόγο του. Άραγε επέστρεψε η τάξη και ασφάλεια στην Αίγυπτο; Σε καμία περίπτωση. Αντίθετα, όπως και στην περίπτωση του πραξικοπήματος του Στρατηγού Σίσι λίγες εβδομάδες πριν, αντί να διασφαλισθεί το συμφέρον της Αιγύπτου, ο στρατός πέτυχε το αντίθετο, «ρίχνοντας λάδι στη φωτιά» και πολώνοντας στο έπακρο το πολιτικό σκηνικό.
Παρόμοια σήμερα το μόνο που κατάφερε το στρατιωτικό κατεστημένο της Αιγύπτου ήταν να αναιρέσει τα όποια επικοινωνιακά οφέλη είχε αποκομίσει από το Πραξικόπημα, δηλ. να χάσει την στήριξη των φιλελευθέρων Δημοκρατών, όπως δηλώνει η παραίτηση Μπαραντέι από την Αντιπροεδρία, να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια των χριστιανών της χώρας, να συμβάλει σε μία ευρύτερη εξέγερση των Ισλαμιστών και σε άλλες πόλεις της χώρας και κυρίως να θέσει την χώρα υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου για ένα μήνα. Ταιριάζει κάτι τέτοιο, θα έλεγε κάποιος, σε ένα στρατοκρατικό σύστημα, ιδίως μετά από ένα πραξικόπημα και μία στρατιωτική διακυβέρνηση.
Ωστόσο δύο πράγματα φαίνεται να αγνοεί ο στρατηγός Σίσι: αφενός ότι μετά την Αραβική Άνοιξη και την έννομη εκλογική νίκη τους, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι διατεθειμένοι να γυρίσουν σπίτι τους, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Αφετέρου ότι η Αίγυπτος βρίσκεται στα πρόθυρα ολικής κατάρρευσης μετά από πολυετή πλέον εσωτερική αστάθεια.
Η Ισλαμική Αδελφότητα από την πλευρά της ανέμενε την σημερινή έκβαση της εξέγερσής της με την αιματηρή επέμβαση του στρατού. Θεωρεί εαυτήν κερδισμένη στρατηγικά και επενδύει στα θύματά της βάσει της ισλαμικής αντίληψης, ότι με το αίμα των μαρτύρων της «ποτίζεται το δέντρο της ισλαμικής παλιγγενεσίας.» Η σημερινή υποχώρηση των Ισλαμιστών από τις δύο πλατείες του Καΐρου με τον τρόπο που έγινε έβγαλε προσωρινά κερδισμένη την Αδελφότητα στο εσωτερικό της χώρας, κατεβάζοντας περισσότερο κόσμο στους δρόμους και άλλων πόλεων και αναγκάζοντας τον στρατό σε περισσότερα μέτρα.
Προφανώς η πολιτική ανυπακοή της Αδελφότητας αποφέρει καρπούς, δηλ. την αστάθεια της Αιγύπτου που αποτελεί μέτρο πίεσης στο στρατό προς εξεύρεση πολιτικής λύσης στο διχασμό της Αιγύπτου. Προς το παρόν η πολιτική ανυπακοή για τους Ισλαμιστές είναι το μέσο διεκδίκησης της πολιτικής νομιμότητας στη χώρα και εκτείνεται με την μορφή απεργίας σε κάθε τομέα της οικονομίας.
Ο στρατηγός Σίσι πρέπει να αναθεωρήσει την στρατηγική του έναντι των Αδελφών Μουσουλμάνων και από κατασταλτική-στρατιωτική να την μετριάσει σε συμφιλιωτική-πολιτική. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο αυτή την στιγμή; Είναι, αν και ομολογουμένως όσο περνάει η ώρα είναι λιγότερες οι πιθανότητες πολιτικής συμφιλίωσης. Ο στρατηγός Σίσι καλείται να κατανοήσει ότι το ενδεχόμενο ισλαμοποίησης της χώρας από το νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο της πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά και όχι με πραξικοπήματα.
Ο Σίσι καλείται να δράσει ως πολιτικός και όχι ως στρατιωτικός. Διακινδυνεύει την σταθερότητα της χώρας του, διότι η πολιτική ανυπακοή των Ισλαμιστών δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε ένοπλο αγώνα, καθώς οι Ισλαμιστές της Αιγύπτου δεν είναι μόνοι και τυγχάνουν ιδεολογικής υποστήριξης στον ισλαμικό κόσμο. Ο Σίσι δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του...