Ένα γράμμα «σε πείσμα των καιρών …»
Φίλε μου Γιώργο
Πώς να με καταλάβουν ;
Πώς να το δεχθούν, όταν δεν το έχουν ζήσει ;
Κανείς τους, κανείς απ’ όσους ζουν ακόμη μ’ ένα «αξιοπρεπές» εισόδημα, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει. Κανείς απ’ όσους, βολεμένοι μέσα σ’ ένα σύστημα..
που τους αγκάλιασε, εξέθρεψε, ανέδειξε, προστατεύει και αμείβει, δεν πρόκειται ποτέ να το δεχθεί.
Ότι «πεθαίνω».
Ότι κάθε μέρα που ξημερώνει, γίνεται κάθε στιγμή και πιο μεγάλη, ατέλειωτη, μίζερη, καταθλιπτική, χωρίς διέξοδο κι ελπίδα.
Σε μια κατά συνθήκη «απεργία πείνας», μια κατ’ ανάγκη οικειοθελή (;!) «κράτηση κατ’ οίκον».
Δεν είναι τόσο η φτώχεια. Είναι τ’ αποτελέσματά της. Η καθημερινή συνειδητοποίηση ως τα κατάβαθα του νου, της παντελούς έλλειψης κάθε αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Από ανάγκη, όχι από συνήθεια.